Ik heb ruzie. Niet zo’n beetje ook. En ook niet voor de eerste keer. Vreemd genoeg alleen aan het begin en aan het eind. En als ik haast heb, dan ook.

Als hij vers en vol is krijg ik die eerste zeven stuks er niet heel uit. Daar sta ik dan met een reuzesnottebel en een hoekje tissue. Tot zeven keer toe. Ik kan wel janken. Maar doe het niet. Want met een hoekje tissue kun je geen tranen drogen.

Dan gaat het een hele tijd goed. De ene na de andere tissue floept moeiteloos uit de box. Totdat ik haast heb. Ik wil dan snel een doekje pakken. Te snel. De hele doos komt mee naar boven. Knalt met een klap terug en ik heb 28 tissues in mijn hand. En er puilen er drie tegelijk uit de gleuf. Komt nooit meer goed.

En de laatste zeven krijg ik er moeilijk uit omdat ze steeds terug glijden door de gleuf waardoor ze juist naar buiten moeten. De gleuf waar ik met mijn hand dan weer moeilijk inkom. Zodat de hele doos om mijn hand zit. Klem. Ik wrik me los. Geen tissue.

Ik wil dit niet. Ik wil vrede. Ook met de tissuebox.