Lieve lezer,

Vandaag voelt als een ontsnapping aan vele dingen die er de afgelopen tijd zijn gebeurd.

Gister daarentegen zat ik nog vast, vast in bitter verdriet, om de zovele heftige dingen die er de afgelopen maanden zijn gepasseerd. Ik was maar aan het kijken door de tralies waarachter ik mezelf gevangen hield, gefrustreerd over de ellende waar ik in zat. Afwisselend trekkend aan of duwend tegen de tralies. Boos worden omdat er geen beweging in kwam. ‘Zie je nou wel, wat ik ook doe, niets helpt!”

Terwijl mijn tranen rijkelijk over mijn wangen liepen, ben ik gaan zitten en heb alle emoties die er met bakken uitkwamen opgeschreven. Langzaam kwam ik weer bij mijn positieven, ik kon de tralies loslaten en ze gewoon aanschouwen. Werkelijk aanschouwen.  Enkele uren later zag ik dat er niet alleen tralies waren, maar dat er een deur in zat. Sterker nog, de sleutel zat er in…

Geen seconde heb ik getwijfeld en het slot open gemaakt. Voorzichtig opende ik de deur,wow.. wat een ruimte! Wat een mogelijkheden! Dat was echt even geleden dat ik dat zo zag..Maar het is er nog steeds…en het zal er ook altijd zijn. De deur van mijn gevang heb ik (nog) niet gesloten. Ook dat mag ik de komende tijd op het gemak gaan aanschouwen. Nu vanaf de andere kant, de kant van ruimte, mogelijkheden en licht.

Vandaag ben ik heerlijk opgestaan, goed geslapen op mijn positieve vibes. Op het gemakkie de hondjes uitgelaten en wat aangerommeld. Tijdens mijn lunch kreeg ik een telefoontje van lieve vrienden, of ik er niet even tussenuit wilde?? Retorische vraag leek mij! Even later belde mijn zus nog om te informeren naar mijn gezondheid, ook al zo super lief. Het zijn de kleine dingen die het doen 😉 .

Na een gesprek met mijn klankbordspecialist (rara..wat is dat?), ben ik opgehaald en heb ik een heerlijke namiddag en avond gehad.  Langzaam maar zeker ga ik de teugels weer in eigen hand nemen op allerlei gebieden. Heeel langzaam en vooral HEEL zeker.

Voor nu welterusten en morgen gezond weer op.

Harte groet, Jacqueline