Er zijn een aantal dingen waarvan ik LICHTelijk, nou ja, zeg maar rustig zwaar paniekerig van wordt. Als er muizen in de buurt zijn, dan is het gillen geblazen. En nog erger: ratten! Alleen al als er over gepraat wordt, of nu als ik er over zit te schrijven. Je zou mijn gezicht moeten zien. Maar daar is sinds vorige week weer eentje bij gekomen. De steenmarter!! Je hoort er wel eens over, dat iemand er eentje onder de motorkap heeft gehad, of dat het ergens achter een schot of op een zoldertje heel erg stinkt en dat daar dan een steenmarter z’n prooi verzameld en er lekker laat verrotten.

Manlief is al maanden bezig om steeds weer het isolerende matje onder de motorkap terug te duwen op zijn plaats en vindt dan zo af en toe een stukje glaswol. Vorige week zag hij toen hij achteruit reed een drolletje liggen, waarvan je gelijk kan zien dat ie niet van een kat of een hond is. Auto teruggezet, motorkap open en roets roets, daar ging ie. De steenmarter. Blijkt dat ie ons isolerende matje als slaapplek heeft gebruikt. Z’n vorm staat er gewoon in. Spuitflesje met luchtje gehaald waar ze niet van houden. Gaat ie naar de auto van de buurman! En de spuitflessenverkoper kan ze niet aanslepen, dat stinkspul. Zoveel steenmarters zitten er dus in Wapenveld. Waarom zijn die beesten eigenlijk beschermd. Ik gun ze stiekem het LICHT in de ogen niet! Manlief wil de strijd wel met ze aangaan, met een vangkooi of zo en ze dan ergens anders droppen. Ergens waar geen steen in de buurt is. Misschien sterven ze dan vanzelf uit!