Ik ben een jonge sportieve zelfstandige moderne gezellige en vooral ook lieve meid van ongeveertig jaar, die midden in het leven staat. Sinds de nacht van zaterdag 8 op zondag 9 september 2012 ben ik ineens ook hartpatiënt. Hartkwalen en hartfalen komen voor in mijn familie, aan zowel mijn vaders kant als aan mijn moeders kant. Ik ben dus tweezijdig erfelijk belast. Dat is best een domper op mijn leuke leven, maar ik zie het ook wel weer als een uitdaging.
 
Ik kom van moeders kant uit een echte schrijversfamilie. Mijn lieve Opa Janssen deed dat zijn hele leven lang in een schrift met een vulpen, mijn moeder houdt al sinds ik mij kan herinneren een dagboek bij, bij Opa en Oma Janssen lag vroeger op tafel ‘Het Familieschrift’ wat later is voorgezet als de digitale 'Familiebox' en tegenwoordig doen we dat d.m.v. posts op Facebook, tweets op Twitter, weblogs en 365 dagen projecten.
 
Vooral geïnspireerd door mijn nichten Kimm (Waterman – Wordpress, ook hier te vinden en bekend als Mamma Kimm), Angeline (Wagenaar - Wordpress), door mijn tantes Rina (Kuper - Wordpress) en Romy (Jeltema - Wordpress) door wiens verhalen ik altijd diep word geraakt, ben ik begonnen aan mijn "365 dagen project van een jonge hartpatiënt". Voor mezelf om het van me af te schrijven, voor mijn omgeving zodat ze weten hoe het met me gaat, voor anderen die daar in geïnteresseerd zijn en voor lotgenoten om elkaar een hart onder de riem te steken.
 
Dit is wat er destijds met mij gebeurde...
 
Al enkele weken, misschien zelfs maanden, had ik last van een zeurende onduidelijke pijn in mijn linkerarm. De ene keer wat meer dan de andere keer. Soms dacht ik dat het vermoeidheid was, soms maakte ik me ernstige zorgen en soms leek het gewoon door een beknelde spier te komen. Totdat de pijn die bewuste week hardnekkiger werd. Donderdag zwol het aan tijdens mijn tweewekelijkse rondje hardlopen met mijn collega's, vrijdag was het overduidelijk aanwezig en die bewuste zaterdag was het echt PIJN.
 
Zaterdagmiddag op ons grote jaarlijkse familiefeest in Utrecht had ik van mijn modieuze sjaaltje een heuse mitella gemaakt, omdat ik niet goed meer wist waar ik met mijn zere arm naar toe moest. 's Nachts werd het ondraaglijk en voelde ik de pijn van mijn arm langzaam over mijn borstkas trekken. Pas toen besefte ik mij dat het echt menens was. Mijn beste vriendin en mijn toenmalige vriend hebben meteen gehandeld. 112 Gebeld. Duidelijk uitgelegd wat er gaande was. De ambulance kwam en liggend in mijn bed kreeg ik allemaal plakkers op mijn borstkas en werd er een hartfilmpje van me gemaakt. De uitslag was niet best.
 
Wat volgde was een rit met loeiende sirenes in de ambulance naar het UMCG, waar ze mij onmiddellijk via katheterisatie een stent hebben geplaatst in de linker kransslagader -die voor 95% was dichtgeslibd- en waarna ik vervolgens voor de volgende 24 uur werd geplaatst op de hartbewaking. De dienstdoende cardioloog sprak de volgende woorden die mijn hele wereld op zijn kop zetten: "Jij hebt een hartinfarct gehad en vanaf nu ben je voor de rest van je leven hartpatiënt..."